“Bu benim derdime, çare ne fayda” dedi, Toprak.. Sonra yüzünü göğe çevirdi, dua etti. Duası kabul olmuştu ki bereketli yağmurlar yağdı. Bir mevsim yağmurla geçti. Bu kez de sel seli aldı, toprağı pert etti. Toprak, “ Yeter artık biraz da güneşi görelim” dedi.

Güneş kavurdu, yaktı. Hatta verimi ve bazı nesilleri tüketti. Mevsim mevsime kavuştu, toprak bir türlü dikiş tutmadı. Ne dilinden anlayan ne de hasatı alıp bundan memnun kalan oldu. Verim bitti, toprak bölündü. Parçalara ayrıldı. Üzerine artık evler konulmaya başlandı. Toprak neler oluyor demeye kalmadan adına topu çıktı başkasına satıldı. Toprak artık boynu bükük kaldı. Kimsesiz…

Şehrime betondan meydan yaptım. Etrafında hiçbir şey yoktu. Sesim bu meydanlardan önce göğe sonra ta kilometrelerce uzağa ulaştı. Yankı yaptığı için hoşlanmadım bu durumdan ve etrafa ağaç dikmeye, gülü dikenli de olsa çiçekler ekmeye karar verdim. Meydan orman olmuştu bu kez de. Ne göğü görmeye başladım ne de sesimi duyurmayı başardım. Orada öylece kaldım. Sessizce…

Yorgun bir tarihle karşılaştım. Düşen, hırpalanan, ayakta vurulan ya da yaşarken gömülmeye çalışılan. Pişmanlığı yoktu fakat bazı dönemlerde başına gelenlerden utanıyordu. Anlaşılan ardında kırıp döktükleri vardı. Yine de büyümüştü ve büyümeye devam ediyordu. Hapsedilmeye çalışılsa da kimsesizliğe, ne Cenk’ten korkuyordu ne de algısı bozuk kendisini mehdi sanan yetmelerden. Güçlüydü.

&

Sol ile karşılaştım kırık döküktü sağ ile karşılaştım boynu büküktü. Bunun ortasını aradım yoktu. Tercih yap dediler, hayır dedim. Sahil uçsuz bucaksız ise sevgisi de sonsuzdur dedim. Solda zümrüt yoktu sağda altın para etmiyordu. Kimse birliktelikten güzel değildi.

Ben küçük bir sahil kentinden bu meydanlarda, güçlü tarihimden destek alarak topraklarıma ‘’seninle, onunla’’…’’Biz’’ olarak sahip çıkmaya geldim.

Ne altın ne gümüş ne hacı ne de hoca ne de kendini Mesih sanan dallama; “senden benden bizden ve bu topraklardan kıymetli’’.

Biz varız ya bu İnci Tanesi ağlamaz bundan öte.MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL