Gururunu sevdiğim kadın, cellatı için 112’yi aramış ve kendisini yerle yeksan eden o ölü için bile yardım istemiş. Var olasın sen. İnşallah adalet yerini bulacak. Ve ben senin için yazmaya devam edeceğim. Çünkü sen kadınların en asil, en onurlu, en gururlu, en sabırlı temsiliyetisin. Seninle aynı satırlara yazmak istemediğim ama yazmam gereken bir de hemcinslerin var. Hani sen içerdeyken bu şer yüzlerin ekranlarda boy gösterdiği, hani sen ağıt içindeyken bu iffetsizlerin gazetelerde koskoca yer kapladığı, hani sen evlat özlemi çekerken bu karakteri zemine inmişlerin reyting uğruna her gün gözümüz içine sokulduğu hemcinslerin…

En acısı da ne biliyor musun? Bunların ikisi de eşlerini bırakıp birine kaçıyor sonra bunlardan birisi geri eşine dönüyor ve toplum tarafından alkışlanıyor. Ne acı, ne hazin ne zalim bir sahne. Eline üç hilali, koluna ay yıldızı dövme yaptıranlar naralar atıyor. Araba içerisinde kokain alanlar aklımızla alay edercesine pudra şekeri tüccarlığına soyunuyor. Mevzu virüs olunca fakire fukaraya saranlar mevzu lebalebler olunca ardında birikmiş binlerce insanı görmüyor.

Evin içine girenler, açık havada tek başına yürüyenlere bilenenler, çiftçisinden video kayıt isteyenler hatta daha dün benim başıma geldi elimde ilaç poşeti, cebimde envaı çeşit kimlik kartı bana bile ahkam kesenler inanın bir gün düzen sizler de gelecek… Aç kalanlar sofra yolunu unutur oldu. Hüküm verenler kararlarından korkar oldu. Anayasa mahkemesine bile küfür etmek moda oldu. Her konuda ağzını açıp yorum yapanlar için halk demode kaldı. Yarınlar için teminatımız olan gençler sınıfta kaldı. Çalışan işçiler sabahı görmek için müdürün kapısında yattı. Zengin ile fakir arasındaki dağ artık göğe ulaştı. Şarkılar duyulmuyor. Bir şehirden öteye gidilmiyor. Masalar mezesiz. Aileler sohbetsiz.

Hak ettiğini yaşamıyor bu toplum. Yalanların etrafından dönenlerin peşinden gidiyor millet. Tamam dediğinde kim olursa olsun çok geç olacak. O vakit uyurken izleyecek her şeyi.
Benim derdim benim seçtiklerim değil. Benim derdim benim seçip de beni yönetenler değil. Benim derdim vatan… Benim derdim millet. Benim derdim bugünün çocukları, gençleri. Benim derdim aileler. Benim derdim hudut! Sosyo-şizofren toplumdan sosyo-psikopat topluma dönüyoruz… Benden demesi.- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ YAZAR