Kadın cinayetleri son yıllarda ülkemizin kanayan en büyük yarası haline geldi.Vicdan sahibi herkes, bu can sıkıcı, iğrenç vahşet karşısında dehşete düşmekte ve herkes kendine göre çözüm önerileri sunmaktadır. Ama maalesef bir türlü cinayetlerin önüne geçilememektedir.
Özelde kadın cinayetleri olmak üzere cinayetin bizatihi kendisi vahşi bir eylemdir. İnsan cinayet işler hale gelmişse ruhen dibe vurmuş insani, vicdani, ahlakı bütün özelliklerini kaybetmiş, vahşi bir yaratığa dönüşmüş demektir.
Şimdi sorulması gereken temel soru şu; “Nasıl oldu da insanoğlu bu kadar vahşileşti?” Özellikle, haksız yere bir insanı öldüren bütün insanları öldürmüştür, düsturundan yola çıkarak, insanı yaşat ki devlet yaşasın anlayışını geliştirmiş bir medeniyetin mensupları içinden nasıloldu da bu gün vahşice cana kıyan insan müsveddeleri çıkabilmektedir?
İnsanı yaşatan ulvilikten, insanı öldüren vahşete dönüşüm sürecibatılılaşma süreci ile başlamıştır. Bu gün ülke olarak, Batılılaşmayı ve ona bağlı modernizeyi yanlış temeller üzerine inşa etmenin ağır travmalarını yaşıyoruz. Avrupa ile temas kurmak sakıncalı değildi. Sakıncalı olan kendi medeniyetimizi toptan inkâr, batı medeniyetini olduğu gibi kabullenmekti. Türk milleti her dönemde yeniliklere açık olmuş, temas ettiği medeniyetlerden korkmamış, ürkmemiş tam aksine faydalanmayı bilmiştir.Orta Asya’dan başlayan tarih ve medeniyet yolculuğumuz bunun en güzel kanıtıdır.
Orta Asya’dan yola çıkan Şamanist bir kültürden gelenTürkler, Mavera ün Nehir ve çevresindeAraplarla ve Farslılarla temas kurmuş hatta mensubu olmaktan onur duyduğumuz İslamiyet’i Araplardan öğrenmiş, ama asla onlara benzememişlerdir.Türklerin Müslümanlığı kendi karakteristik özelliklerine göre özümseyip benimsemiş olması İslamiyet’in evrensel bir din haline gelmesine büyük katkı sağlamıştır.Benzer bir temas Osmanlı içinde geçerlidir. Anadolu’dan yola çıkarak sürekli batıya doğru ilerleyen Osmanlı,Batı medeniyeti ile temas etmiş, onlardan çok şey almış, ama merkeze kendi medeniyetini koymuş böylece kendine has bir Osmanlı medeniyeti inşa edebilmiştir. Onlar bunu geçmişleriniinkâr etmeden, özlerine sadık kalarak başardılar. Bu gün için maziye sadakatten bahsedemiyoruz. Bugün batı ile olan ilişkimiz eziklik psikolojisi içindeşeksiz şüphesiz itaat ve kendi mazimizi toptan inkâr. Bu inkârın bugünkü SÖZCÜ’leri Ayasofya Cami’nin açılışını felaket olarak görmeye devam ediyorlar. Yani aynı inkâr bütün vahşeti ile devam ediyor.
Mazimizi vahşi bir şekilde inkârın bizi getirdiği nokta hiçte iç acıcı değildir. Genellememekle beraber toplumun küçük bir grubu ahlaki anlamda yozlaşmış durumda. Yozlaşmayla beraber basitleşti, bayağılaştı, alçaltı. Erdemden yoksun. Başıboş ve düzensiz. Kural kaide tanımaz bir halde.
Oysa inkâr ettiğimiz, İslamiyet’le yoğrulmuş medeniyetimizin temel gayesi insanı ahlaki anlamda yüceltmekti. Ölü bir köpekteki güzel dişleri görecek kadar güzele meftun bir ruhi derinliğin inşasını hayatın merkezine almıştı. Güzeli ve güzellikleri hayatın her alanında yaşatmayı ve geliştirmeyi kendilerine gaye edinmişlerdi.
Güzelliği, erdemi, ahlakı geliştirmenin en güzel yolu sanattır. Sanatın temel gayesi güzeli ve güzelliğe dair şeyleri geliştirmek olmalıdır.Güzel sanatlarda önemli bir yer tutanedebiyatın da konusu seçilirken dikkatli olunmalıdır. Her şey edebiyatın konusu olmamalıdır. İnkâr ettiğimiz, hatta küçük gördüğümüz eski edebiyatımızda kötü şeylerin adı bile zikredilmezdi. Amaç kötülüğün sıradanlaşmamasıdır. Edebiyat edepten gelir. Edebe mugayir hiçbir konu edebiyatın konusu olamazdı. Eski edebiyatta özellikle divan edebiyatında bu hususa çok dikkat edilirdi. Modern dönemle beraber sıradan şeylerde edebiyatın konusu oldu, alın size insanlığın geldiği nokta. Başıboş, disiplinsiz, hedefsiz, cani ruhlu bireyler türedi. Siz kötülüklerdenve kötü olan şeylerden bahseder, kötülüğü sıradanlaştırırsanız insanın vahşette nerede duracağını kestiremezsiniz.Nitekim kestiremez de olduk. Kadınlarımız vahşi ruhlu caniler tarafından hunharca katlediliyor. Erkekler demekten imtina ediyoruz. Erkek olamazlar. Çünkü Anadolu insanı erkekliğin kitabını yazdığında o kitabın ön yüzüne, kadına el kaldırılmaz diye yazmıştır.
Bizler biliyoruz ki kadınlar, Allah’ın erkeklere emanetidir. Atalarımız asırlarca o emanete sadık kalmış, onlara gül muamelesi yapmış, onları gülün zarafeti ile koruyup kollamışlardır.Sevgilinin dış görüntüsünün hiçbir önemi yoktur. Onların gözünde sevgili güldür. Dış görüntüsü nasıl olursa olsun sevgilide gülün zarafeti, inceliği, güzelliği aranır. Bülbülü dile getiren gülün güzelliğidir, gülü de güzel yapan bülbülün kanıdır. Gül kırmızı rengini bülbülün kanından almıştır.Mecnun’un uğranda çöllere düştüğü Leyla’nın çok çirkin bir kadın olduğu söylenir. Tabiri caizse kara kuru bir kızdır. Bu durum kendine söylendiğinde Mecnun şöyle der: “Onu bir de benim gözümle görün. Aynı bakış acısı AşıkVeysel’de de vardır: “Güzelliğin an para etmez, şu bendeki aşk olmazsa.”
Ne zaman ki bu inceliği, zarafeti, güzelliği kaybettik, “batsın bu dünya, bitsin bu hülya, ağlatıp ta gülene yazıklar olsun” dedik. “Ya benimsin ya kara toprağın” sığlığına büründük. İşte o gün bülbülü gülün katili yaptık. Zavallı gül, o gün bu gündür zalim bülbülün elinde didik didik oldu. İnsanlara tekrar o ulvi duyguları kazandıramazsak, korkarım hiçbir sözleşme kadınlarımızı korumaya yetmez. O ulvi duyguların en güzel timsali mazimizde saklı. Mazimizi daha fazla inkâr ve ihmal etmeden kendimizle, medeniyetimizle barıştığımız gün bütün bu vahşetlerin önüne geçeriz.