Türk Dili çok zengin bir deyimler hazinesine sahip. Bu özelliği bizlere ifadede bir hayli kolaylık sağlar. Öyle ki yüzlerce kelimeyle anlatacağımız bir durumu, duyguyu, düşünceyi bazen iki kelimelik bir deyimle çok güzel ifade edebiliriz. Bu yazımda uzun uzun deyimler üzerinde açıklama yapmayacağım. Ama deyimlerden bir tanesi var ki özellikle değinmek gereği duydum. Bu deyim bir cemiyeti için için bitiren bir durumu çok güzel özetlemiş.

Oldubittiye getirmek. Oldu da bitti maşallah demeyeceğim. Siz ancak böyle söyleyerek çocukları kandırabilirsiniz. Hani böyle kendini uyanık âlemi gafil sanan tipler vardır, tere yağdan kıl çeker gibi çaktırmadan iş çevirirler. Allah var bu tipler çoğu zaman amaçlarına ulaşırlar. Evet, bu tipler öyle ya da böyle kazanırlar; ama emin olun sonunda geriye dönüşü mümkün olmayan büyük felaketlere de sebep olurlar. Zaten oldubittiye getirmek deyiminin Türk Dili Kurumundaki anlamı da; “geri dönülmesi güç veya olanaksız bir durum yaratmaktır.”

Oldubittiye tenezzül edenler belki amaçlarına ulaşırlar; ama uzun vadede toplumu, cemiyeti ya da teşkilatları bölerler. Şunu unutmayalım ki insanlar susar ama yapılanları da asla unutmazlar. Bir ur gibi içlerinde taşırlar. Kişilerin ve dolaysıyla da cemiyetin bünyesine ur bir kere yerleşti mi urun ne zaman ve nerede patlayacağı da belli olmaz. O ur bir kere patladı mı bütün bir cemiyet, teşkilat urdan akan irinin içinde boğulur.

İşleri oldubittiye getirenler kötü niyetli kişiler olmasalar bile art niyetlilerdir. İşleri oldubittiye getirenler kendisine güveni olmayan korkak insanlardır. Sadece korkak değil, aynı zamanda hırsızdır da. Çünkü oldubittiye getirerek hakları olmayan şeyleri hile ile entrika ile zorla gasp ederler.

Tarih kendi kişisel hırsları için cemiyetleri, teşkilatları felaketlere sürükleyenlerin macerası ile dolu. Ne gereği var emrivaki davranışların. İnsanlardan neyi kaçırıyorsunuz. Kapalı kapılar arkasında gizli saklı iş çevirenler şunu çok iyi bilsinler ki kimse enayi değil. Herkes her şeyin farkındadır. Kimse kendini uyanık, âlemi gafil sanmasın. İnsanlar susuyorsa erdeminden, nifak tohumları atan kişi olmak istememesindendir.

İşi oldubittiye getirenler ile bu oldubittiye için için isyan edenler eninde sonunda karşı karşıya gelirler. Çünkü bu yarayı kanatmak isteyen kötü niyetli kişiler yarayı kaşımaktan geri durmayacaktır. Teşkilatları ve cemiyetleri bölen de, tarih bize bunu çok açı bir şekilde defalarca göstermiştir ki, bu oldubittiye varan emrivaki davranışlar olmuştur. Hepimiz çok iyi biliriz ki Müslümanların arasında ki bu bölünmüşlüğün kökeninde de bu emrivakilik yatmaktadır.

Yazımın başında belirttiğim gibi oldubittiye başvurup amacına ulaşanlar kazanmış gibi gözükseler de aslında kaybetmişlerdir. Çünkü insanı ayakta tutan güvenirliğidir. Oldubitti ile istediklerini elde edenler ya da bu yola başvuranlar cemiyetin gözünde meşruiyetini kaybetmiş kişilerdir. Eğer kişi cemiyetteki güvenirliğini kaybetmişse iktidarı oldubitti ile zorla ele geçirse bile muktedir olamaz. Ve tarih bize çoğu kere göstermiştir ki muktedir olamayanlar iktidar olmak istediklerinde birer zalime dönüşmüşlerdir.

Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz ki tarihe zalim olarak geçmemek için yapılması gereken şey, açık ve şeffaf olmaktır. Ayak oyunları ile Ali Cengiz oyunları ile sonuca gitmek isteyenler, kapalı kapılar ardında gizli saklı iş çevirenler, tere yağdan kıl çeker gibi emrivaki hareket edenler unutmasın ki o kıl eninde sonunda boğazda düğümlenir. Küçük hesaplar yapanlar kaybetmeye mahkûmdur. Ama beni üzen kaybeden sadece bir kişi değil bütün bir teşkilat ve toplum oluyor.