MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL

Zorlu nedenlerin ardına gizlenerek ideoloji pazarlayanlar her yerde… Bir editörün kavram tanımına göre yaşıyor ve çoğu kez red yiyoruz. Perhizli düşünceler etkisi ile adaleti bile robotlaştırıyor. Kimse, herkes gibi olmaya zorlanıyor. Kendi durum ve şartlarında değerlendirilmek yerine herkesleştirilip yorumlanamayan duvar tanımlara göre yargılanıyoruz.

Sermaye piyasası yazarlarının yatırımcılara uyguladığı kurgu çalışması misali… Yükselip düşeceği öngörüsünde bulunularak yatırımcılara yön verip dedikleri çıktığı vakit ise tebrik bekleyenler bu konuşmalarının enformasyonu sonucu haklı çıktıklarını göstermezler.

İşte politik adalet de bu manipüle çalışmasının içine kodlanmış vaziyette..

Tekdüze insan ve yaşam algısı altı çizilerek ve vurgulanarak kabul görüyor. Prosedürel adalet argümanlarla destekleniyor. Cezalandırıcı adalet teorisi soruları cevaplamadan hak edilen olarak gördüklerini dengelemeye çalışıyor.

Meşru savunmanın hükmü gereğince karar verilen olaylar vaktin gölgesinde bırakılıyor.

Var olandan feshedilip kamuoyu oluşturularak kurulmaya çalışan adalet pozitif ayrımcılığı savunuyor.

Bütüncül bir bakış açısıyla yaklaşacak olursak; parça parça enfekte edilen bu durum yerleşik düzene çoktan bağışıklık kazanmış durumda.

Normlarla düzenlenen normatif bilim, ortak menfaat yerine tartışmacı başlangıcı yatıştırma çabasında… Toplumu düzenlemek yerine devletin yaptırım gücünün sınırlarını belirlemenin dışına çıkamamakta.

Hukukî güvenlik ve kanunilik prensibi beyanlardan ibarettir. Dayatılmış ahlaki zorunluklarımız varken çemberin dışında düşünmemiz zor.

Kısa süre içinde bozulan kararlılık seviyemiz ise buna zemin hazırlıyor.

Dayanağı kuramlar üreten, amaca yönelik işleyiş karmaşayı önlemek yerine kesip atmayı çözüm biliyor.

Genellik, soyutluk, süreklilik ve bağlayıcılık kavramları yok sayılıp raslantılılıkla açıklanıyor.

Akıl erdiremediğim çok şey var…

Ama umuda bağlayan tek cümle;

“Kazanana kadar deneyeceğim..” -Melek İpek