Yaş aldıkça kime benzediğimi anlamaya çalışıyorum. Memleketin gazetelerinde yazan kahramanlara mı? Genetik horozum olan babama mı? Dilberlerin güzeli anneme mi? Ya da karanlık şehirlerde nefes alan boğulmuş bir akrabama mı? Bulamıyorum. Güz ya da yaz, yaban ya da demokrat, hak yolunda yürüyen ya da ateist, yavaş yavaş kanayan ya da ormanlara sahip olan birine mi? Bilmiyorum.

Önemi de yok aslında. Şimdi kime kendini tanıtsan, şimdi kime kendini yazsan, şimdi kimin altına yatsan, şimdi kimi zengin etsen, şimdi kimi sevsen ve şimdi kimin için ölsen de önemi yok. Önemsizleşen çağın en önemli metrukakı namaz mı? Siyasi ya da ideolojik savaş mı? Bir metre katre alan için koca bir aileden vazgeç mi? Üç dönüm arazi için katle gitmek mi? Bir gecelik haz için sabaha kadar sevişmek mi? Paranın gücü için ruhunu pislet mi? Nedir önemli olan?
Başlangıcın önemi yoksa gelişimin önemi olur mu? Ya da gelişimi önemsiz kılınca sonucun tahtı daha mı sağlam oluyor?
İşte sana sorulardan kurşunlar sıktım. Hangisinin cevabını verirse ve hangisin denizine girip yüzerse müfredata, hayatın olağan akışına, sıradan yaradılışların düz mantığına ters düşeceksin.
Yeni bir sayıya sahip olduğun bugünler de tek dileğin tek bir yıl için tek bir niyet oldu. Buna eminim. Oysa geçen yıla ait her kargaşa, her kaos, her beşeri yıkım, her türlü savaş, her çeşit endişe daha önceki yıllarda aynen akrebin dönüp saatleri sardığı gibi bile isteye geleceğini bildiriyor. Bunu bir türlü görmüyorsun. Önemsemiyorsun. Dertlerin, kavgaların, yıkımların, savaşların, ruhi ve psikolojik her türlü olumsuz durumların sistematik olarak önüne sunulduğunu görmüyorsun.
Yerinde olsam sorgularım. Yerinde olsam kendimi sorgularım. Şimdi bir düşün şunu; inancın var. Yaratının gücüne, varlığına, hikmetine sonsuz sadakatin var. Peki; Rabbani istese seni helak etmez mi? İstese bir deprem bir selle seni tüketmez mi? Aleviyle, ateşiyle seni eritip bitirmez mi? Milyarlara bölündüğün dünya gökten bakınca zerr-i miktar biliyorsun değil mi? Şimdi aşıdan medet umuyorsun. Bir küçük virüsün çıktığı şehirde hala ölümler olurken onlardan gelecek aşıdan huzur bekliyorsun. Oysa bu süreçte şunu da önemsemiyorsun; Allah seni seninle çare edecek. Çünkü insan yaradılışların en naifi, en nadidesi bunu bilmiyorsun. O ersan-ı erşad olan rabbim kıyamıyor sana be insan! Bunu da görmüyorsun. – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ YAZAR