KISALTMALARDAN ÇOĞALMALAR

Gerçek nedir?

Doğru olan tekin yanında çoğulları verme çabası mı?

Manevi varlığımızla sınırladığımız analojik düşüncelerimizin ikili cumhuriyetindeki düşünce birliği mi?

Metabiliş yoksunluğunda sevk edilen fikirlerimiz mi?

Sorunları çözüme kavuşturmada ıraksak düşünmek kadar engellenmemiş olmak mı?

Lateral düşünceyle farklılık peşinde koşup, teknik değiştirme gayreti mi?

Peki gerçek ikonik olabilecek kadar soyut mu?

Cevap herkese değil, emsalsiz ve inovatif olana verilir.

Sual bu vakit kritik görülür.

Ve sönmeyen ışığın üstü bu vakit sıkı kapatılır.

Doğru, bir yıldıza göre yönünü belirleyen pusula kadar değişmez açıların ikilemidir.

Silik çizgilerin varlığında gezinen lügatlerdir.

Gerçek ve doğru, kimsesizliğin huzur bulduğu ütopyada ahîdir.

Kozmosda ise bu hadise, ikili arbede ve bilinçsizce hakikat çarpıtma sanatından başka ne olabilir?

Bir çeşit kimlik bunalımı…

Benlik güçsüzlüğü…

Özerk olabilme zorundalığı…

San’ a olan sadakatimizin gölgesinde yolumuzu yitiriyoruz.

Hakiki gerçek kabul gördüğümüz idealar karşısında farklı olanı ötekileştiriyoruz.

Benliğimizi algının monarşik düzenine devrediyoruz.

Bilinçaltımızda teorize ettiklerimizin bizi kumanda etmesini hoş görüyle seyrediyoruz.

Kuşatılan zihnimize karşı kazanılmış zaferde yapılan bir nevi rant kutlamalarına şuursuzca katılıyoruz.

Öz paradokslarımızı dilimizden sözcüklerle dökülmesine izin vermeden ağır silahlarla katlediyoruz.

Çünkü gerçeğin veznini bilmeden doğruyu tartıyoruz.

Bu durumda kitlesel mecralarda sanal izlenim yaratma gücü kime aitse bilinç ona iştirak ediyor.

Her platformda etnikçiliğin hüküm sürdüğü bu çağda anlaması zecri olan ne varsa doğru gibi imgeleniyor.

Bilinç kaotik güce yenik düşünce demokratlığın temeli olan ifade özgürlüğümüz ortadan kalkıyor.

Benlik saygımız kalmıyor ve böylelikle düşünme yetimizi kolektif bir şekilde yok ediyoruz.

Hakikati görmeyen toplumun bu narkolepsi durumundan en çok da siyasi narşistler haz duyuyor.

ve uydurma anlatılarında çıkış yolu kalmayınca anksiyete durumuna geçenlerin, olayı iktisadi bir şekilde “doğanın getirisi” diye sonuca bağlayıvermeleri psikolojik aşağılamanın görgülü tavrı haline geliyor.

Fikirlerimizin dinamiğini bozma ve bizi düşünsel miskinliğe yöneltme gayreti basiretsizlerin diliyle kandırma sanatı oluyor.

Gerçeği ve doğruyu eş zamanlı düşünüp algılama yetisi bu vakit belleğimizin çıkmazlarında kaybolup tozlanıyor.

Kaybediyoruz..

Ve kazananlar, benliğimizin sınırlarını küçültmeyi hedefleyen ihtiyatsız eksperlere karşı koyabilenler oluyor.MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL..Eğitimci yazar