Zemheri kışın soğuk ayazında insanın eşref-i mahlukat olduğunu daha iyi anladım. Çocuktum, kanım hızlı akardı, köyümüzde köy sakinleri ekmeğini taştan çıkarırdı. Aşk onlar için su ve topraktı.  Yanık yağ nedir bilmezler, çağdaş terimlere susarlar, alaturka saatlerde lüküsle ışığa uzanırlardı. Acıyan yerlerine yaslanırlar, yazgılarından korkmazlar, reyhan kökünü kazıya kazıya bulurlardı. Kar yağarken üşümezler, yağmurda temizlenirler, en dolgun ceplerini hasat vakti yine toprakla birlikte yerlerdi.

Sonra evler solmaya, şahlanan vücutlar tek tek görünmemeye ve gölgeler kaybolmaya köyün adı varlık sancısı çekmeye başladı. Toprak aç kaldı, bayraklar azaldı, saflar boşaldı, atlar ve taylar yabancılaştı…

Yollar damarını kesti, tüccarlar kararmış rakamlar ardına saklandı, arabalar ve yeşil banknotlar yürekteki yerini aldı. Tokatlar unutuldu, Sedir koltuklara boyun eğdi, ağıtın ve kaderin anlamı değişti.

Onlarca cenazeye katılan, kefenleri ayarlayan, vefat edenleri yıkayan, gümüş iplikle ince ince ruhları nakışlayan, kararmış yüzleri bulutlara komşu yapan Mehmet amca da gitti.

Onun gidişi zamanın acımasızlığına mühür idi. Çünkü; cenazelere kefen almak için şehre indiğinde tüm mağaza ve dükkanlar onun gittiğinde kapalı oluyordu. Çünkü kefeni alıp, köye döndüğünde, genelde öğle namazına müteakip kılınan cenaze namazları kalabalık ve heybetli oluyordu. Çünkü tutulan yas ve yapılan ağıtlar uzun soluklu oluyordu. Çünkü mezarlıklar evlerin içi gibi sıcak ve umutlu yol alıyordu.

Mehmet amca ki onca cenazeye katılan, yardımcı olan bu güzel yürekli adam… Bir perşembe gecesi ölüyor. Cuma sabahına kadar tüm mağazalar açık. Ne mutlu bize! Kefen de alınıyor hem de indirimli hem de o dakika!

Fakat; insanın parasıyla ve aklıyla anıldığı bu çağda o, ruhların gölgesi ve üç beş köy sakininin vicdanıyla mezara gömülüyordu.

Hani nerde içli dünya? Hani nerde kafiyeli ağıtlar? Hani nerde ramazanı, kurbanı, egemenliği, kurtulmayı yazan takvimler? Hangi cisim ve akıl ki insanları katılaştıran bilmek isterim!

Şahane cuma… Kara cuma… Fırsat cuma… Avantaj cuma…. Berrak cuma…

Vakti olsaydı da keşke ölümle paslansaydı Mehmet amca.

MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL