Kuşları aldım gözlerime ve sevdim bulutlar içinde. Bir süre sonra gittiler. Kimseye zarar vermediler. Göç yollarına yetiştiler, ardında hiçbir üyeyi bırakmadılar. Ellerim suya daldı. Su berrak ve yağmurdan arınarak toprağa ulaşıyordu. İçtim yudum yudum ve doydum dudaklarıma. Belki de büyüdüm bir gramlık ruhumla. Alnı çizik çizik çıktı karşıma. Oturdum bir adım ötede yanına. Var olan kavimlerin, yok olan dinlerin, dağ bayır gezen dillerin muhakemesini yapıyordu.

Derdini ruhunda seviyordu, gözlerindeki yaşı yoksul yolların uğruna infak ediyordu.
Sahteden dünyanın terazisini her gün görüyorum. Siyahın beyazı kovduğu ve beyazında griyle yer kavgası yaptığına her dakika şahit oluyorum. Hüsran muhabbetlerin yıkıcı sonuçlarının acısını her saniye hissediyorum. Yaktığım limanların sınırı yok. Terk ettiğim partizanların hesabını sormayın gitsin. Ufak bir depremle dahi inancımın parçalandığı kaçıncı sarsıntıya denk geldim bilmiyorum.

Yüzüne bakmak istemiyorum yaşamın ama olmuyor işte sırt çeviremiyorum nefesime. Çevirsem şirk dönsem şark gitsem garp oluyor. Zindanlara attım tüm masumane duygularımı. Bir bütün, tam, doğru, eksiksiz kavramlarını çöpe atıyorum çünkü güzel olan her şeyin yıllar önce kesilen son pastada tüketildiğini hissediyorum.

Zamanı durdurma dönemim geçti şimdi zaman çabuk geçse de vuslat olsa diyorum. Kıyamet gelmiyor, iyilik uğramıyor, sakinlik kaçmış, merhamet boğulmuş ve vicdanla dalga geçilmiş neyin yararı olacak ki bana anlamıyorum. Yoruldum ki ben, evet kaç lisan kullanıp derdim dünya, dünya derdim diye haykırdım notlara bakınca bile sayamıyorum.
Dudaklarım yara, silerek kanattım kalbimi, dertlerim her gün saklanıyor yağmurların arkasına, göğsüm sarp kaya ve yüreğim yanmış kül olmuş.

İşte bu sahneler içerisinde her nü şahit oluyorum kıyımlara. Bu sahneler içerisinde izliyorum insanların tükenişini. Özünden kopup erdemlerini bitirişini. Sevgiden ölenlerin dirilmesi mümkün olsa da öğretse sevmeyi. Sadakatle gidenler gelse de anlatsa aşkı güzelliği. Toprak altında uyuyanlar dirilse de çizse yaşamayı ve inceliği.
Ne mümkün! İkişer ikişer ölüyor insan ve çoğul çoğul öldürüyor insan. – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ-YAZAR