Bir ayda unutamayacağım bir muhabbete denk geldim dün gece. Bencillerin içinin rahat olup uyuduğu vakitlerde kalbini tuza banmayan iki Lühumla tüm gezegenlerin en insani muhabbetini yaptık.
Burçların lanetine inanmayan, dudağını dostları için ıslatan, sokaktaki köpeğin aç olmasını kendine dert edinen, sözde iman-i insanların dergahına boyun eğmeyen, üzücü bir Türkçe duyunca içine atıp haftalar boyunca ruhuna kapanan, millet-i evran için çabalan iki güzel insan…
Ve bu insanlardan öğrendiğim birkaç güzel cümle ile gece yatağıma keyifle gittim:
‘’Ben bir avuç bulutsam gökyüzüm insanlar.’’
‘’Vefa insandır, vicdani insan gönül bağı olan herkese karşı ömür boyu sorumludur.’’
‘’Benden, birisi istediği her vakit gidebilir. O, bir ay gider ben bin gezegen onu ararım, onu anarım.’’
‘’Kendini gitmiş görmesin hiç kimse, çünkü ben tanırsam benden bir parça olur her insan.’’
‘’Benim salaklığım ne biliyor musun? Onlar beni çöle götürür ben onları sahilimde eğlendiririm.’’
‘’Ben denize düşünce yılana sarılmam, Bir Rabbim bir ailem var. Ailen varsa huzur vardır. Ailen varsa gücün vardır. Bundan mütevellit müptezel olmam. Onlar gibi davranmam.’’
‘’Ben tek kişi tanırım, çift kişilik olmak onlara kalmış.’’
‘’Bir dostumun dünyasında güneş açarsa gökyüzüm başı dik yürür, göğüm gülümsemeye başlar.’’
‘’Karşılaştığım bazı durumlar beni şaşırtıyor ama hayret etmiyorum çünkü kimisi her yeri yatak görür ve sarayına almak ister kimisi savaşıp kaybetmek ister. Asil olan hesabını yaparken insan olmayı başarandır.’’
‘’Bir gün onlar için rakamlar kalacak sadece benim içinse onur.’’
‘’Kalbi için üzülen insanlardan korkma, onlar için bu durumlar hak’tır.’’
Sabah uyandığımda tüm bu sözler beynimde, gönlümde, ömrümde dolanıyordu. Bu insanlar bana, bize, insanlara, yani; insanoğluna lazım olanlardı. Ama 12 bin küsur yıllık hayatımda sadece onlar tevafuk olmuştu. Keşke onlardan daha çok ve daha çok olsaydı!
Oysa hayatta var olanlar kuru boşluk, ceset tipli baboşlardı. Kralın tahtına Kral yokken sürtünerek gizliden gizliye oturmak için can atanlardı. Vicdan ve vefadan uzak; gönlü buz, ruhu çöl, bahçesi sahte, dünyası iki cümle beş heceden oluşan tesbihli ağalardı.
Lühum ve baboşlar arasındaki en büyük fark nedir biliyor musunuz?
Lühum, bataklıkta yürür ama gemisini batırmaz.
Baboş, bataklığa iter ama kurtarmaz.- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL