Hayatın mazeretleri olur; aşk, sevgi, ibadet, eğitim, ölüm gibi. Bu mazeretler doğumla birlikte yazılır algı yazımıza ya da alın yazımıza. Ademoğullarını zaman içerisinde tanıdıkça ve zaman ilerledikçe beton ormanları içerisinde çiğ, olgun, haşlanmış, kaynamış, çöl, bozkır vs. hepsine denk geliriz. Kan telef oldukça, gidişler çoğaldıkça, dilimiz yandıkça, vicdan paslandıkça hataları da tadarız ve ders alırız yaşamdan.

Ter döktükçe yazgımızı avucumuza alırız. Verem olmuşlar, kötü hastalığa yakalanmışlar, virüsten eboladan ya da solgun bir hastalığa talihsizliğine ulaşmışların erimesine nazır kendi avucumuza kırgın gözyaşlarımızı dökeriz. Sonra yaz gelir sürünün en azgınlarıyla denk geliriz. Sonra kış gelir kuduz niyetlilerin öpüşmelerinden firar ederiz. İşte; vadide haz köklere sinerken biz kendi çeperlerimizi kan buladığımızın farkına varmayız.

Bu yaşa erene dek eşraf tahlili yapmayız, vicdanın leylak kokusunu duymayız, bozuk havada sığınacak bir sokak lambası bulmayız, ruh tutuşturuculara karşı ayakta durmayız ve bir kez bile insancıl davranana hemen boyun eğeriz.

Dünya; sevdiğinden dayak yiyerek yakılan o kadının mazeretini kabul etmemeli.

Dünya; kocasına ilgi göstermeyip, başka erkeklerle gezip dolaşan ve sonra boşanıp insanlara vicdan muhasebesi yapan kadının mazeretini kabul etmemeli.

Dünya; hatalar yapsa da ibadetine çeviklik katmayan buna karşın gencecik zihinleri zehirleyen çoban çevgeninin mazeretini kabul etmemeli.

Dünya; kendisini solduran, korkulan, tepeye çıkmaktan kaçınan, algısı kötü, vicdanı sahte, duası zararlı, ağzı yalan ademoğullarının mazeretini kabul etmemeli.

Haz şiddetle başlar. Şiddet mazeretlerden beslenir. Mazeretlerimiz hazin ve hüzün değil; saçları bukleli çocuğun masum kokusu ve tertemiz kalbi olsun. Şiddet mi? Karşınızdakinin gözlerine bakın, kim ki gözlerini kavgaya yaslamış kim ki kirpiklerini hızlı açıp kapatıyor, uzak durun. Balçık önce göze bulaşır. Şiddet gözden anlaşılır.

Gözlerinde zülküf vuranlarda şiddet olmaz ve şiddet olmayınca haz ortalıkta dolaşmaz.