Şimdi ürkek ceylanlar aslan olmaya koyuldu. Toynakları genişledi. Sağ elleri hep yürekleri üzerinde. Bir ayakları Çanakkale’de bir ayakları Kabe’de. Bazıların ellerinde kalemi düşünceleri masa altında kayıt altında. Ya gece yarısı yazıyorlar mektuplarını ya da firak vakti not alıyorlar geleceği. Öfkeyle çoraplarını çekenler de var cennetin kanını usanmadan emenler de var.

Ah! Bir şu sert tütünü sarıp sarıp iliklerine çekenleri görmeli!. Viski kokan masalar, şalgam servis edilen ahbaplar, başı dumanlı dağlara serenat yazanlar, Çankaya yolunda ağlayanlar, parmakları arasında masumun günahını satın alanlar…

Hepsi damatlık giyiyor!

Zöhre Babil’den bu yana boynu bükük geziyor, fecr her yanı sarmış artık yalan söylüyor. Kimisi dizginsiz at misali tüm yolları emzirmeye çalışıyor. Seccade dağıtıyor bazısı ve yıldızları satın almaya çalışıyor.

Kaç ışık yılı uzakta güneş bilmese de bilgelik taslıyor ormanoğlu. Kıskanıyorlar birbirlerini; öfkeyle, imanlı görünerek aslında zavallı dünyaya pembe bir resim çiziyorlar! Çoğu bihaber ülkülerden, geleceğe selamları hırs ve menfaat üzerine kuruluyor. Ve bir sabah olduğunda dün bağıran o aslanlar sağır oluyorlar mazlum dünyaya.

Hepsi damatlık giyiyor!

Ah! Anam, bu tabloya seninle birlikte ben ve belki de Harut ile Marut şahit oluyor.

Evlenecek erkek yollara düşüyor. Çok güçlü görünmesi gerek, kendini kanıtlaması gerek, heybetli olması gerek, ön plana çıkması gerek, temiz görünmesi gerek, davullu zurnalı düğünlerde o vakte kadar bulunması gerek…

İpek, pamuklu, deri ama illa ki pahalı kumaşlarla vücut bulması gerek.

Medeni, beynelmilel, göz alıcı, damardan akıcı, yürekleri elde edecek, ayaküstü konuşmada bile herkesi cezbedecek, bir mercan teşbihi gibi olması gerek!

İşte! azgın vakitlerin ateş gözlü cengaverleri bu şekilde gözlerimize sıcak sıcak gülecekler. Bazen yorgun görünecekler bazen sızılı, bazen cengiz bazen kuzeyden güneye imparator olacaklar.

Fitri zevklerini bize hep sözleri ve kıyafetleriyle sunacaklar. Meseleleri değil yapacaklarını konuşacaklar.

Ve sabah olduğunda görülecek ki! Hiçbirinin Uygur çadırından haberi yokmuş! Umay’dan haberi yokmuş! Anadolu topraklarından haberi yokmuş! Yani; bizden haberleri yokmuş!

Sahi Harut ile Marut kimdi?- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL