Yıl bitti. Ömürlerden güller geçti, hazan baharında mutluluklar da yaşandı. Çoğumuz hafızamızı sildik. Birkaçımız anılarımızı fizana sürdük.

&

Af diledik, şükrettik, küfür de ettik. Keyf-i keyf yaparken yüzümüzdeki tebessümle güzelleştik. Aynalar karşısında saatlerce vakit geçirdik. Bir mağazada kuyruğa girerken sabır diledik Ya sabur! Dedik.

&

Hasta olduk, dövüldük, sırtımızdan hançerlendik de. İlaçları gurbetten getirttikçe gubardık, yola parayı, arabaya mazotu doldurdukça alemlere daldık.

&

Yazılar yazdık, şiirlerde Aşk-ı Nirvana’ya ulaştık. Tanımadığımız yaşam koçlarından akıl alırken alimlere dervişlere kulak tıkadık. En zor durumlarından birisi de bu olsa gerek; ‘’Rabbinin adıyla oku’’ diye başlayan Furkandiye Kitabımıza elimizi sürmekten korktuk ya da korkutulduk. Zaten hep de başkasının aklıyla okumaya çalışmadık mı?

&

Beşeri sokaklarda dolaştık, nefesimizi içimize kısa kısa çektik. Bazen kalbimize taş koyduk çoğu zaman da gelen ‘’Canımız Yandı’’ haberleriyle yıkıldık. Lanet okuduk, beddua ettik, taşladık, kovaladık. Bunları yaptık da Kışın dahi gülemez olduk.

&

Bu aralar çocukları daha çok seviyorum. Dün televizyonu açtım. Bahçede tekme tokat öğretmenine saldıran öğrenci müsveddelerini gördüm. Okuldan atılarak ödüllendirilen öğrenciler. İşin içinde olunca canım yandı. Canım acıdı iyiden iyiye. Daha geçen hafta oysa Osmaniye’de Yavuz Sultan Mesleki Ve Teknik Anadolu Lisesi’nde öğretmenlere verilen değeri görmüş, öğrencilerin muazzam saygısıyla gelecek için umutlanmıştım. Neyse ki hala o okul sayesinde hevesim gönlümde şimdilik taze.

&

Öğretmen demişken bir de ataması yapılmayan arkadaşlarımız var. Gündeme gelmiyor ama kimisi bahçıvan olmuş kimisi çay dağıtıyor. Bu konuda muallak havanın bile bile yaratıldığı yıllara şahit olmuş birisi olarak onlara seslenmek istiyorum:

-Geçmişi unutun, kaybolmayın bu yolda. Her sanatın bir sanatkarı vardır, ben sizleri görmek istiyorum aramızda. İçinde cıvıl cıvıl vatan, millet, meslek ve birey aşkı olan yeni kanlara ihtiyacımız var. Hapsolmayın karanlığa, bırakmayın umudu dualarınızdan ve sakın ola aldanmayın bu yolda sözlere, haberlere, küçümsemelere, sizi yıldıran ya da yaşamdan edecek cümlelere. Cennetin anahtarı sizin gözlerinizde ve o gözlerde yetiştireceğiniz çocuklarımızda. Siz ki o ekşi kokunuzla hak ettiniz bu mesleği, alın teriniz yere akmayacak unutmayın. Özleminizi dualarımıza yasladık. Bilesiniz.

&

Neyse sevgili dostlarım biraz efkarıumumiyede vakit geçireyim dedim. Efkarlı ve hevessiz cümleler kullandım. Affola. – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL