Dertler yanını sarar sonra karanlıkta kalırsın. Kalma. Canın yanar ömründen ömür gider. Gitmesin. Susmaya başlarsın suskunluğunda boğulmaya başlarsın. Boğulma. Yalanlara üzülürsün sonra sonsuz gözyaşı dökersin. Dökme. Seversin birilerini ve seni terk eder. Hayata küsersin. Küsme.
Hayata basit çözümlerden bitik meşguliyetlerden ibaret. Döngüyü anlayıp dengeyi sağlayan herkes hayatın neşesini, yaşamın cennetini tadar. Çizgisinde gittiğimiz yol, raylarında yolculuk ettiğimiz ince çizgi, çizgisini takip ettiğimiz ölümler, ölümlerden sonra başlayan yeni hayatlar… Bunların hepsi aynı sonuca ulaşmıyor mu? Yan, gül hala aynı mevsimde açıyor. Çay hala aynı ısıda kanayıp dem alıyor. Ve şehirler hala suretiyle ayakta kalıyor.
Bunca diyerek, tamam diyerek, bakarız diyerek, cümleler kurarak, bir ev içerisine hapsolarak, doğayı unutarak, geceyle gündüzü unutup ekmek peşinde mide için mücadele ederek farkındalığın bile farkını unutmuyor muyuz?
İşleri zorlaştıran, oto kontrolü bile isteye kaybeden, dolambaçlı yollardan sonuca ulaşmayı heves eden, oyunların uzaması için oyuncuları çoğaltan, kazanmanın vereceği haz için yok eden, eğlenmek için dünyevi işleri dağ yığın yapan yine insanın kendisi olmuyor mu?
Ne gerek var tüm bunlara?
Hayat sade daha güzel değil mi? Hayat senin giyeceğin elbiseni senin belirlemeni emretmiyor mu? Hayat varlığının nedenlerini anlaman için sana daha kaç gün verecek? Hayat aslında sana izleyeceğin tüm yolları göstermiyor mu?
Tüm bunlar yazılı halde sunulmuş. Yazı da unutulmuş. O vakit doğaya bakalım. O vakit sadece bir gün İzmir olalım, evsiz bir çocuk olalım, öldürülen kadın olalım, para içinde yüzen zengin olalım, ülkeyi yöneten lider olalım, savaştaki asker, şiir yazan şair, sevgilisine çiçek alan delikanlı, hırsızlık yapan çapulcu, yaşlı bir teyze olalım…
O vakit hayatın basit düzenini ve döngüsünü anlayacak ve ne kadar beyhude vakit geçirdiğimizi anlayacağız.- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ-YAZAR