Gereğinden fazla mı antibiyotik aldım, bilmiyorum. Direncim düşüyor. Utanıyorum uyumaya. Dün oturup hesap ettim. Döne Nenem, Hatice Teyze, Erol Amca, Telli Abla, Handan, Sedef, Mustafa ve yazmakla bitiremeyeceğim birçok gülüşünü sevdiğim kalabalığım gitmiş… Göçmüş… Siyah bulutlar daima gökte, siyah benli güzel kız geçmiyor mahallemden, gözleri sıcak bakışlı insanlar zaten yok. Meşalelerin yandığı caddem kan revan içinde.

Ay sokaklarda bir garip doğuyor, dudakları rujlu, elleri ojeli yosmalar kayıp. Sızılar akıyor evlerden. Kureyşin inatçı develeri bizimle ilgilenmiyor. Duyamıyorum umutlu cümleleri sinsi yağmurun gürültüsünden. Dün oturup hesap ettim. Şehrin kuzeyi, güneyi, çadırları, sabahları, tarihi evlatları ve savaş yadigarı yamaçları, Asya’nın bozkırından gelen Türklüğü hepsi ıssızlaşmış, hepsi ateşe yaklaştıkça daha da soğumuş.

Ben mi yanılıyorum yoksa herkes mi bihaber? Bilmiyorum.

Binlerce kuşun göğü sardığı, tellerinde kırlangıçların konakladığı, yerlerin ve toprağın uyumadığı, karların eriyerek masumca yol aldığı, kandan, kinden ve nefretten uzak kaldığı, duyduklarımızın, gördüklerimizin, yaşadıklarımın adab-ı muaşerette yazdığı diriliş silinmiş, gitmiş.

Kavalı olan çobanlar, eskileri toplayan amcalar, Ramazan’da el açan ak sakallı dayılar, toprağına usul usul dokunan çiftçiler, evlerinde dantel ve kanaviçe barındıran ablalar, aşkıyla yorulan delikanlılar, kavgaları ulus, vatan ve millet adına olan Ağalar, denizleri pas tutmayan balıkçılar, ekranlara çıkınca aşkımızı anlatan görsel reklamlar… Gitmiş.

Ne geldi peki?

Din kardeşlerimizin: 600 bin eğitimsiz, okumayan, sokaklarda dolaşan, mihrap ve minber nedir? Bilmeyen, aşktan, estetikten, şiirden, camiden, sebilden, coğrafyamdan, tarihimden, gönül kapısından haberi olmayan; nefreti kanda dolaşan, boş boş duran çocukları… Geldi!

Herkes gitti, göçtü, bitti gelmedi.

Gelselerdi her nefesime misliyle şükürler gelecekti! – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL