İNCİNMİŞSİN – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL

“İncinmişsin” dedi. Gülüp geçtim çünkü kulağıma slogan gibi geldi bu cümle. İki sokak öteye gittim, beş tane şehri parça parça gezdim, kalbime dokunan tüm ormanların resmini çektim, olan biten her şeyi bağrıma bastım. Sonra tekrar bu kelimeyi duydum; “İncinmişsin.”
Kanserin topluma yayıldığını anladım. Meğer ben uzun zamandır uykudaymışım. Sarıldığım her şey ihtiyaçlarımmış. Kızdığım, kırdığım, topladığım, stok yaptığım, biriktirdiğim, darıldığım, kaçtığım her şey bana aitmiş. Sobamın önünden eksik olmayan odun, masamdaki et dolu tabak. Tencereden taşan tereyağlı pilav, banyomda sınırsız akan su. Hepsi benim tercihimmiş.
Olanları sorgulamağım, dolarları dolduramadığım, olgunlaşırken biat altına alındığım, rüyalarımda dahi yarım kaldığım, baba evinden kilometrelerce uzakta aş için partizanlık yaptığım, taraftarı olduğum takımı dahi zoraki bıraktığım, kendimden saydığım her şey meğer yalanmış.
Öpülürken unuttuğum dualarımın, soluk alırken çalınan umutlarımın, esir alınırken yok sayıldığım zamanların, gücüm varken pof poflayan godomanların, ayaklarım yere sağlam basarken ardımdan koşan dalkavukların basiretsiz ve karaktersiz duruşlarının bedelini uzun ve uzak anladım.
Sarmaşık ya da zincirleme biat sahnesinde, la kayıt muhabbetlerin cehalet beyinlerde süzülmesini gıpta ile izliyorum. Renkli rüyalar oteline davet edilen lakin televizyonu sadece sinekleri gösteren otelin odaları yok çekiyor. Herkesin derdi bir koltuk kapmak. Herkesin derdi bir bardak suya abanmak. Herkesin derdi merdivenlerde bekleyip büyük patrona rol yapmak. Herkesin derdi yalanlara yalanlarla bağlanıp o vakti kurtarmak.
“İncinmişsin” dedi. Ve ben soğudum o ana dek olan her şeyden.
Sonra gezdim. Son okudum. Sonra gördüm. Sonra tevafuk oldum. Sonra anladım. Hem de iyice anladım.
İncinen bendim. Herkes alışmıştı acılara. İncinen bendim. Herkes inanmıştı yalanlara. İncinen bendim. Herkes aldanmıştı olanlara.
Yarın herkes yine bu sahnede; aynı kişileri, ayni hikâyeleri, aynı meseleleri tartışacak. Kalbini onların eziyeti için incitecek. Ruhunu onların derdi ve cebi için tüketecek. Bedenini onların keyfi ve hevesi için bitirecek. Ve herkes yine aynı şeylerle kendini avutacak…
Ben incinmişim. Bunca yıldır… Fark ettim. Darısı herkese.MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ-YAZAR