HEPİMİZ…

Her yere ait olduğumuzu hissedip, tüm topraklar bizim diyorduk. Aralık bizim Defne bizim, Ayder bizim, Ezine bizim haykırışlarıyla içten içe çığlık atıyorduk. Sonra hiçbir yere ait olmadığımızı anladık. Sonra sadece oralara aitmiş gibi davrandığımızı gördük yani oraların aslında bize ait olmadığını tattık. Yavaş yavaş değişmiştik çünkü. İçimize tohum ekile ekile büyümüştük ki ne tohumları bunlar yeni yeni anlamaya başladık. Dünyalarımıza pencereler açtılar. Her pencere bir göğe bakıyordu. Her yan ayrı bir yola çıkıyordu. Her şehir farklı ve her dağ daha da heybetli hale gelmişti. Eşyalara bakışımız, nesneleri tasvirimiz, okuma isteğimiz, insanları anlayışımız bile değişmişti. Bunlar bir günde olmuştu. Fakat derin derin uçurumları, azap azap yıkılmaları, ruhi parçalanmaları, fikri ayrışmaları, zihni hapsolmaları da uzun uzadıya meğer yaşamışız. Hatta güç bela dediğimiz her şey öyle basit sinmiş ki bedenimize, berbat ve olmaz dediğimiz her şey öyle sıradan girmiş ki içimize meğer adım adım parçalanmışız, el el kalmışız birbirimize. Hevesle başladığımız, canhıraş koştuğumuz, tavır alıp yaktığımız, sırt çevirip yalnız bıraktığımız insanlar… İdeolojik giyinmeler, siyasi söylemler, dini vecizeleri imanı haykırışlar hülasa! Milli söylemler, mezhebi niyetler unuturmuş ya bizi bize. Gelmez olmuş içimizden baharın kokusu, sessizleşmiş birliğin adı, mesafesi çoğalmış komşunun sanı meğer geleni gideni izlemişiz biz. Meğer herkese kanıp sahil sahil, kapı kapı aldanmışız biz. Beyin yorgunlaşmış. Beden zaten yorulmuş. Hevesler, dilekler, iyilikler hepsi mi yorgun? Evet hepsi yorgunlaşmış. Kana kana, dine dine, susa susa, kabul ede ede… Hava soğukken dinlenmeyen sesim, hızlı giderken duyulmayan şarkım, gece uyurken iletilmeyen ibadetim hepsi yorulmuş. Ve şimdi yine bir döngü sonu. Afet ardı! Felaket sonrası! Unutulan ölümler. Yerini alan televizyon şaklabanları. Unutulan enkazlar! Yerini alan sahne düzenbazları! Unutulan hatıralar! Yerini alan siyasi cambazlar! Unutulan dünler. Yerini alan beyin uyuşturucuları! Hava soğuk Maraş sıkı giyin, kuraklık kapıda suyun var mı Hatay? Yaralılarına çare olacak hekim yurtdışında, lokman hekim var mı Adıyaman? Benim bildiğim tüm yolların kavşağıydın şimdi ışığın yok dikkat kendine Nurdağ’ı… Ve Malatya, Osmaniye, Diyarbakır… Artık hasta olmayın…

M.Kemal Evren Çigil /Eğitimci Yazar