BİZ Mİ ÇOK BÜYÜDÜK YOKSA DÜNYA MI ? – EMRE KIR

Şehirdeki o tuhaf makineleri, korna seslerini, klima altında uyuşmuş beyinleri, yolda sıcaktan başı dönmüş insanları gözlemlerken bir an geçmişe dönerim ve çocukluğum gelir aklıma… Hani renkli televizyondan bir anda siyah-beyaz televizyona geçiş gibi, yahut bir anda her şeyin fişi çekilmiş, pilleri çıkartılmış, elektriği kesilmiş bir dünya… Nasıl bir huzur anlatamam. Tıpkı zaman tüneli gibi.

En çok yazları bu aylarda yaylada geçirdiğim o güzel günleri anımsıyorum. Tabletlerin, bilgisayarların, dizüstü bilgisayarların, şimdiki modern oyuncakların, akülü arabaların, sınav kaygısının, aşırı korumacı anne babaların olmadığı o güzelim günler… Ne oyunlar oynardık kızlı erkekli, hiçbirimizin elinde kıskanacağımız bir şey olmazdı. Sadece hayalini kurduğumuz ve o da bir iki yıl ısrarlı ağlamalarımız sonucunda köyün bir usta amcasına yaptırabildiğimiz tahta arabalarımız vardı. Diğer oyuncaklarımız ise kum ve taş. Sabahları arkadaşlarımla oyun derdine düşüp nasıl da erkenden uyanır, evde uyuyan herkese çaktırmadan ayakkabımı gizlice elime alıp evden dışarı fırlardım…

Taa ki akşam yorulup hışım çıkana kadar o sokak benim şu sokak senin. Yazları karneyi alır almaz soluğu yaylada alırdık Adana’nın kavurucu sıcaklarından kaçıp. Hocaya giderdik ellerimizde kırmızı kaplı namaz hocası, ayakta şıpıdık tokyolar. Ama en güzeli de bir haftayı tamamladıktan sonra bizimkilerden aldığım harçlık olurdu. O vakitler dedemin bir evi vardı, biz, teyzemler ve dayımlar aynı çatı altında tüm yaz o evde kalırdık hır gür çıkarmadan…

En güzeli de akşam uyku vakti gelince yer yatağına sırayla dizilip kardeşlerimle uyumadan önceki geçirdiğimiz vakitlerdi. Oysa şimdi onun yerini whatsapp sohbetleri almış.

Hele o bayram sabahlarını hiç unutmuyorum. Şimdilerde üç beş kıyafet alınca hiçbir şey olmamış gibi tepki veren yüz halim o zamanlar bambaşkaydı. Günler öncesinden bana alınan bir çift ayakkabı ve bir tshirt. Günlerce paket içerisinde yattığım odanın yüklüğünde (yastık-yorgan konulan yer) bir köşede dururdu, ama elimi dahi sürmezdim, ama heyecandan da uyuyamazdım. Sokak sokak gezip şeker toplar, sonra bir de onların paketini biriktirirdik poşet poşet, sonra sayardık kim fazla toplamış diye, harçlıklar da cabası. Şimdi mi? İnsanlar uzaktan bayramlaşıyor, harçlıklar EFT ile hesaplara geçiyor.

O zamanlar diyalogların, ne giydiğinin, kimin çocuğu olduğunun pek bir önemi yok, birimiz “Tarzan’’ olurduk diğerimiz “Ceyn’’. Sihirli değneklerimiz ise sopalarımız. Şimdi apartmanın bahçesine inip böyle bir çocukluk yapsam kim bilir ne derler? Nerden nereye. Biz mi çok büyüdük yoksa dünya mı çabucak değişti işte orasını bilemiyorum. Saygılarımla…