Pazartesi günleri hayatımızın en güzelinin ve bizim için özel anlam ifade eden bir gündür. Bu günü sevmek hayatı sevmekle eşdeğerdir. Kapitalist ve insanlığın her değerine karşı ikiyüzlü batının tüm kötü çaba ve gayretlerine rağmen pazartesi de diğer günler gibi kutsal ve mübarektir.
Bizde bu mübarek günde çalıştığımız iş yerine gitmek üzere evden çıkıp dolmuş durağında sıradaki dolmuşu beklemeye başladık. Bu birkaç dakikalık bekleme esnasında gördük ki; Pazartesi telaşı gerçekten güzel, özel ve anlamlı. Hani kız istemenin veya görücü gelmenin tatlı telaşı vardır ya, tıpkı onun gibi bir telaş var sokaklarda. Etrafı tatlı bir temaşa içerisinde seyrederken, aniden önümüzde duran dolmuşu farketmemişiz bile. Dolmuşun kapısının açılması ile birlikte,
-Günaydın, diyerek cebimizde daha önceden hazırladığımız jilet gibi bir 5’liği şoföre uzatırken,‘’ vefasızsın sen, insafsızsın sen, taş kalplisin sen zalim.’’ Şöyle şoföre baktım, bana mı diyorsun diyecektim ki, bunun bir şarkı sözü olduğunu ve dolmuşun radyosunda çaldığını farkettim. Şoför resmen yolculara sabah sabah narkoz veriyordu. Narkozun etkisi elbet geçerdi, ya bu şarkının etkisi nasıl geçeçekti.
‘’Taş Kalpli’’. Kendime oturacak bir yer bulup oturduğumda zihnimde bu cümle vardı. Evet Taş Kalpli. Bu söz ne kadar acımasız bir ifadenin şarkılara dökülmüş tezahürü olmalıydı. Zihnimi yokladığımda taş kalpli sözünün genelde aşk acısı çeken ve aşkına karşılık bulamayan insanlar tarafından kullanıldığını bilmekle birlikte, birçok kötü insan içinde bu deyimin, gündelik hayatta kullanıldığını farkettim. Aklıma nereden geldiyse cellatların da taş kalpli olduğunu unutma kadirciğim dedim.
Cellat, sadece görevi gereği insan hayatına son veren kişi midir? diye düşünürken, Arif bir milletin bu insanları bir şarkı sözü ile nasıl anlattığını bir kere daha anlamış oldum. Bizim milletimiz kötü bir şeye direk kötü diyemese de bunu çeşitli biçimlerde anlatıyor diye düşündüm.
Dolmuşçunun abi çok dalgınsın, işyerine geldik dediğinde yeniden dolmuşçuya dönerek,
-Günaydın, dedim. Dolmuşçu kardeşim alışılmış ve öğrenilmiş bir şekilde gülümseyerek, Günaydın Kadirciğim günaydın dedi. Bu bakışlarda çok mana vardı.