Avantadan gülüşlerimin, mevsimlere sırt dönüşlerimin, yorulurken hissetmeyişlerimin olduğu vakit memleket gazetelerinin eşliğinde girdiğim sınavdan alnımın akıyla çıkarak makama gelmiştim. Yarım kalışlarımın, kızgınlıkları içime atışlarımın, kötülükle iş yürütenlere engel oluşlarımın, haksızlığa karşı gürültü yapmalarımın sonunda makamdan kendi isteğimle; barışı boğan, kavgaya koşan, darda kalana vuran, ihaneti adamlık sayan, duayı sakız yapan insanlar arasına karışarak doğaya dönmeye çalıştım.
Ellerimin tertemiz, yüreğimin ak pak, vicdanımın asil, sözlerimin çok güzel, bedenimin sapasağlam, ailemin ve samimim dostlarımın güçlü olduğu zaman bir film denk geldi: Onur savaşı… Dünyanın en iyi filmlerinden birisi kabul ediliyormuş. Hayatımın kaçıncı bölümünde yer alıyordu bilmem ama düşük hesaplar, bayağı fragmanlar, sıradan reklamlar ve çalan telefonlara aldırış etmeden izledim. Film olağan hayatın olağan konularından birisini sade bir şekilde işlemiş, sahnelemiş ve insanoğlunun gözlerinin içine girdirmişti. İzleyen olursa şunları diyecek; ya bu mu? Bildiğimiz konu, ben de güzel bir şeyler sandım. Envai çeşit milletime ait önyargı ve eleştiri yapacak.
Filmin içeriğini sığ ve yavan kabul edecek ve vakti boşa harcadığını düşünecekler.
Oysa; filmin çekim tarihine, filmin neyi temsil ettiğine, içeriğinde neyin gömülü olduğuna her şeyi bir kenara bırakalım devlet sınırları içerisinde filmden neyin örnek alındığına ve alınan bu örnekleme ile ne gibi kanuni değişiklik yapıldığına dikkat edilirse sığ ve yavan sayılacak o film tarihe yazılır, zihinlerden asla silinmez.
Hayatın müfredatı vardır. Yani yazgısı. Yani döngüsü. Alışıyoruz algılara. Müptelası olduk dünyevi düzenin. Meşguliyetimiz sancılar, acılar, sanrılar, ihanetler, gidişler bitişler, ölümler, kavga edişler. Kötülüğün rakamsal karışığının bir insana denk geldiğini varsayarsak ben farklıyım çünkü iyinin ve iyiliğinin makamsal temsiliyetiyim. Bu nedenle; mavi ceketli, siyah renkli, kahverengi desenle, kibir parfümlü, yalaka jöleli ve kabiliyetsiz kravatlı kimsenin sözleri altına girmedim.
Çıkmaz sokakların arttığı, manik ve depresif zihinlerin çoğaldığı, bipoların şizofreni hastasını öldürdüğü, gerçeklere karşı gözlerin kapatıldığı bu zamanda; eskiye gidin ve o vakitler ilk olan her şeyin şimdilerde sığ olarak kabul edildiğini fark edin.
Farkı yakalayıp farkınızı anlarsanız kötülere boyun eğmezsiniz. Unutmamak gerekir ki sorun kötülerin çokluğu değil iyilerin varlığı.- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ-YAZAR