Herkesin içinde bitmek tükenmek bilmeyen bir umudu vardır.
Ne yaşarsak yaşayalım, nereye gidersek gidelim o umut her daim bize yeni bir güzergâh belirler. Her çıkmaz sokak yeni bir yola çıkar, her bitiş yeni bir başlangıca gebe kalır.
Hep bir mucize olsun diye bekleriz. Ama asıl mucizenin kendi içimizde olduğunu bilmeyiz. Derdimizin dermanı her daim bizdedir oysa.
Hep bir mucize olsun diye bekleriz. Ama asıl mucizenin kendi içimizde olduğunu bilmeyiz. Derdimizin dermanı her daim bizdedir oysa.
Bilirsiniz karadut lekesi kolay çıkmaz. Karadutun lekesini sadece kendi yaprağı çıkarır. İnsan da aynı bu ağaç gibidir. Kendi yarasının merhemini içinde barındırır. Yarasına ilacı başka yerde arayan, her zaman yanılır. Kendi yarasını saramayanlar, hayatın rüzgârında amaçsız bir şekilde savrulup gider.
Bu dünyada amaçsız olmak kadar kötü ne vardır ki?
Umudumuzu kamçılayan en büyük etkenlerden biridir amaç.
Umudumuzu kamçılayan en büyük etkenlerden biridir amaç.
İnsanın bir amacı olduğu zaman, içinden her şeyin üstesinden gelmeye yetecek bir güç çıkar. Kimseye ihtiyacı olmadan tek başına kafa tutabilir dünyaya.
Ama amacınız yoksa o zaman dünya, sırtınıza kaldıramayacağınız bir yük olarak yüklenir. Ne içinizde gram heves kalır ne de güce yönelik herhangi bir kırıntı parçası. Sürekli uyumak istersiniz, saatlerce uyusanız dâhi o yorgunluk hissiyatınız uykuyla geçecek cinsten değildir.
Boş vermişlik sarar dört bir tarafınızı. Yaralarınıza merhem olmaya çalışırken, telafisi zor yeni yaralar eklersiniz farkında olmadan.
Sonra bir gün; en dipte olduğunuz bir an da filizlenmeye başlar umut tomurcukları. En karanlık gece bile sabaha çıkar; tekrardan güneş açar gönül hanenize.
Olmaz dediğiniz olur, geçmez dediğiniz geçer.
Sonra bir bakmışsınız ki, küllerinizden yeniden doğmuşsunuz.
Hiçbir zaman umudunuzu kaybetmemeniz dileğiyle.
MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-Egitimci-Yazar
