Son baharın kendisini haber verdiği kış hazırlıklarının elbirliği içerisinde büyük bir hızla devam ettiği bir ikindi üzeri, Polen Bal Evinde koyu bir muhabbet vardı. Cihat usta bütün yılın emeklerini, yorgunluklarını bal tadında anlatıyor, gelen müşterilerine soğuk bal şerbeti ikram ediyordu. Muhabbet ne kadar koyu ve samimi ise bal şerbeti de o kadar soğuk ve tatlı idi.Sohbet güzel olsa da zaman su gibi akıp gidiyordu.Saatimize bakınca vaktin bayağı ilerlediğini görerek Cihat Usta’dan sipariş ettiğimiz her biri birbirinden kıymetli Bal ürünlerini alarak Polen Bal Evinden çıktık. Şöyle başımızı kaldırıp ta karşıya bakınca,Üçgen parkın bir köşesinde sakin sakin oturan Ak Sakallı bir dedenin derin bir düşünce içerisinde olduğunu fark ettik, içimizden bir his, Kadirciğim işte aradığın cevherlerden birisi tam da karşında duruyor, hadi bir selam ver, hâl hatır sor bakalım nesi var bu gül yüzlü ihtiyarın dedi.
Bende usulca yaklaşarak,-Esselamünaleyküm emmi, dedim. O güzel ihtiyar aynı güzellikle,
-Ve aleykümselam evlad dedi. Selamdaki bu incelik yanılmadığımızın ilk işaretleriydi bende. Dedim ki, mübarek şuraya oturabilir miyim.-Tabii neden olmasın. Ve böyle başladı bizim tanışıklığımız.
Önceleri kısa bir bakışma, sonra yavaş yavaş muhabbet kıvamını buldu. Anlaşılan bu ihtiyar
” dert sahibi ” bir insandı. Dert dedimse, bankadan kredi çekip, lüks evlere, lüks arabalara yatırım yapan ve bunu nasıl öderim diyen bir insanın derdi değil. Oğlan evlenmiyor, kız evlilikte çok seçici kimseyi beğenmiyor derdi değil. Akşama ne pişireceğim derdi hiç değil. İhtiyar bu kısa fakat anlamlı aynı zamanda daracık bir zaman dilimine sığan sohbet aralarının bilemediğiniz bir yerlerinde kıvılcımı yakıyor, lakin hep geri çekip susuyordu. Anlamıştım bu adamın dertleri vardı. Hem de herkesin anlayamayacağı dertler. Bu dertler maddi dertlere hiç benzemiyordu. İçinde insan geçen kelimeleri kullandığında sanki gözü dolacak gibi oluyor, sanki içinde fırtınalar kopuyor, sanki biri yüreğine set çekiyor gibiydi. Vakit akşamın tam da insanı kıstırdığı vakit olsa da bu ihtiyarla konuşmalıydım. Bir saatlik zaman diliminde bir insan ancak bu kadar anlaşılabilirdi. İhtiyarı anlamaya anlatmaya çalışmalıydım. Ve bunu önce bu ihtiyara anlatmalıydım.
Bismillah çektim içimden, emmi dedim, emmi seninle geniş bir zamanda, zaman sınırlaması olmadan bir muhabbet etsek nasıl olur?Emmi şaşırdı şurada parkın bir kenarında tek başına düşüncelere daldığı bir yerde, hiç tanımadığı bir adam geliyor, iki çintim laftan sonra kendisine bir sohbet teklif ediyor. Bu pekâla anlaşılacak bir durum değildi. Şaşkınlığını attıktan sonra peki evlad dedi. Yalnız bir şartım var,
– telefonun yanında olmayacak,
Şaşırmıştım, vakit gündüzle akşam arasına sıkışmış ve ben eve nerdeyse geç kalmak üzereyken ne demek telefonun yanında olmayacak. Ne demekti şimdi bu. Yıllardır bir saniye bile olsa yanımdan ayırmadığım, şarjının bittiğinde kafayı yediğim telefonum yanımda olmayacaktı. Kafam bir anda karışmıştı. Zihnim allak bullak olmuştu. Şimdi ben hiç tanımadığı bir adamın sohbet isteğinde, telefonun yanında olmasın lafının ağırlığı altında eziliyordum. İhtiyar şaşkınlığını çabuk atlatmış, tek şartla olayı tatlıya bağlamıştı. Bense donmuş kalmıştım. Şimdi ne yapacaktım.
Üç beş dakika bu şaşkınlığın içinde zihnimde anaforlar oluştu. Ne yapmalıydım. Ya hoş bir sohbet, ya da çok sevdiğim telefonumdan ayrılık..KADİR İSLAMOĞLU