“Kredi kartı nedir bilmezdik. Bakkala falan borç yazdırırdık. Bakkallar süpermarket olmadığı için haciz falan da gelmezdi.Öğretmenler saygı görürdü. Ana baba gelip hötzöt edemezdi. Öğretmenlerden gizli sigara içmek cesaretti ama okul önünde uyuşturucu satmak akla hayale bile gelmezdi!Semtlere göre okul farkı yine vardı ama kimsenin anası babası “benim çocuğum onunla, bununla aynı sınıfta olamaz” diyemezdi. Ayıptı, günahtı, gerçekten Allah’tan da kuldan da utanırdı insanlar.

Sokaklar böyle boş ve ruhsuz değildi, aksine kimse eve girmezdi. Büyükler çay, kek, börek sohbete dalarken, çocuklar sokaklarda tipi tip, gazoz kapağı, misket, yakar top, çelik çomak, uzuneşek, saklambaç oynar, gençler mahalle maçları yapardı. O zamanda televizyon vardı ama her evde bulunmazdı, siyah beyazdı her şey ama yaşamımız renkliydi. Böreğimizi, çekirdeğimizi alır, tv olan komşumuza sinemaya gider gibi giderdik.

Filmler, diziler kısıtlıydı ama bizim Teksas, Tommiks, Zagor, Mandreke gibi koleksiyonlarını yaptığımız çizgi kahramanlarımız vardı.Ya komşuluk? Bayramlar da başkaydı, öyle seyahatler, tatil vs. yoktu. Ayırım, ötekileştirme, öteleme yoktu. Gayrı Müslim komşularımızla bayramlarımızı ve bayramlarını beraber kutlardık.

Sabah evden çıkar akşama kadar sokakda oyun oynar, komşu evinden su içer, yemek yer yine oyuna koşardık. Şimdi çocukları bırakın sokakta oynatmayı, kapının önündeki bahçede bile tek başına bırakıp da oynatamıyoruz

Gelecek korkumuz yoktu. Kin, nefret nedir, öteki, beriki nedir bilmezdik.Acılarımızı paylaşırdık, ya bana birşey olursa diye bu kadar dertlenmezdik, birimizde cenaze olsa yasını bütün sokak tutardık. Sevmek öyle kolay değildi, aşk emek isterdi, yürek isterdi, öyle üç günlük aşklar yoktu, yıllarca içinden sever ama söyleyemeye korkardın, sevdin mi adam gibi severdin.Komsu kızları komsu erkek çocuklarına emanetti. Çocuklar oynarken gece 22.00 23.00’ lere kadar anne baba bahçelerde komsularla oturur, hiç kimse kimseye kötü gözle bakmazdı.

Sıkımı bir başka mahalledeki bir kimsenin çocuğu senin mahallende çapkınlık yapacak. Komşu Ayşe abla “hadi yavrum bana 2 ekmek alıver” dese, sorgulamadan, düşünmeden gidiyorduk. İnsanlar insandı, komşular komşu, hüzünler ve sevinçler ortaktı, yaşamda bir tat vardı.Kısacası yaşamaktan da zevk alırdık, mücadele etmekten de…” – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL