Siz makam ve rütbenin kurum dışında yürüdüğünü gördünüz mü? Siz paranın başka bir ülkede masada oturduğuna denk geldiniz mi? Siz baruttan ya da bombadan tanrıların varlığına inandınız mı? Siz altın ve gümüşün insanları sonsuz mutluluğa ulaştırdığını düşündünüz mü? Siz yönetenlerin emir vermediğini, hırsa kapılmadığını, günaha girmediğini sandınız mı? Siz fabrikaların, tarlaların ya da bacaların dingin bir hayat sürdüğüne tevafuk oldunuz mu?

Gerçekleri gören, gerçek bilgiye ulaşan ve ruhunun kıvrım kıvrım susamasıyla bilime ve ilime önem veren hiç kimse bunlara vakit ayırmaz. Hünerli kişi dünyanın uhultusunu duyar, kavramları anlar, suyunu içer, aşkını yaşar, sanatı tadar, hecelerde uyur, iyilikle yol alır.

Hüzün, endişe, bitkinlik, kaybolmuşluk, beşeri istismarlar, içsel burukluk belki tüm bunlar da yer alır O hünerli kişilerde ama eğer ki dünyaya acıyorsa ve dünyayı anlamışsa sendelemez, uzun sürmez dargınlık, terk etmez kalbini lanete ve geri dönmez karabulutları görünce.

Vezir de oğlu için miras bırakmak istedi. Omzu çıplak işçi yılları taşıdı, padişah ferman buyurdu, simya her yeri sardı, savcı da hata yaptı, kahve fincanında telve kalmadı, duraklar sessizliğe de büründü, şakaklarına kurşun işleyen gencin ölmediği de oldu, demir erimeden şekle de büründü, yağmurlar toprağın tenine dokunmadan öldü, aşk otağı da kuruldu, bir harfle sevdalar başladı…

Ama hünerli insan asla hüzün ciltlerinde yer almadı.

Dünyanın geçici araçlarına, paraya, iblise, mala, unvana önem vermedi. Kibre kapılmadı. Önyargı ile mana bulmadı. Dudaklarında ya da ellerinde ezmedi hiçbir şeyi. Çünkü O hünerli insandı.

Derde düşürmedi, ırza geçmedi, çalmadı- çırpmadı, kavga etmedi, meşrutiyeti meşhurlukta bulmadı, damarlarında uyuşturucu akmadı, kadınlara hain erkeklere gaddar olmadı. Çünkü O hünerli bir insandı.

Bu insan belki de sizsiniz. Belki de herkes hünerli insan. Belki de dünya üzerinde herkeste bir parça ben bir parça sen bir parça hüner vardır. Kim bilir?- MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL