Hava buz gibi soğuk. Özellikle geceleri adeta insanı ısırıyor. İnsanın içine işliyor. Tıpkı eski günlerde ki gibi. Bu sene ki soğuklar eski zamanların soğuğunu hatırlatıyor. Soğuk denilince aklıma çocukluğum gelir. İlkokul yıllarım. Tıraş makinesine vurulmuş saçlar, siyah önlük, beyaz yakalık. Ayakta plastikten yarım bir çizme. Okula giderdik. Okul çok uzak değil, köyümüzün biraz dışında.
Yolun kenarlarında su birikintileri olurdu. Soğuktan buz tutar, bizde üzerinde kayardık. Buz kırılıncaya kadar kayardık. Okula vardığımızda elimiz ayağımız ıslanmış, üstümüz başımız çamur olmuş olurdu. Soba yanardı, ısınırdık. Kim yakardı bilmem ama yanardı. Yalnız odunu biz doğrardık, onu iyi biliyorum. Köyümüzün dibinde yüzlerce dönümlük merada yılkı ağaçları vardı. Yılkı ağaçları kesilir, okula getirilirdi. Birleştirilmiş sınıflarda okuyan dördüncü ve beşinci sınıf öğrencileri nöbetleşe odun doğrardık. Onun içindir ki soğuk hep bana çocukluğumu hatırlatır. Bir de garip bir şekilde Mevlana’yı.
“ İstiyorsan HAKKA varmayı,meslek edin gönül almayı…..Bırak saraylarda mermer olmayı,toprak ol bağrında güller yetişsin..” diyen Mevlana’yı hatırlatır. Mevlana yaşadığı devrin ve ondan sonraki nice devirlerin büyük alimi. Herkes etrafında pervane. Onunla sohbet etmek için can atıyor. Taki, “Ey Gönül! Şimdi sorarım sana, hangi Aşk daha büyüktür..? Anlatılarak dile düşen mi, anlatılmayıp yürek deşen mi? “ diyen Şems-i Tebrizi ile karşılaşıncaya kadar. Tebriz’de doğan Şems, Mevlana’yı çarpmış, sarhoş etmiştir. Aşk sarhoşu. Dostla süren uzun sohbetler. İnsan ne kadar kalabalıklar içinde olursa olsun, ruha gıda sohbet ehlinden, gerçek bir dosttan mahrumsa yalnızdır. Buldun mu gerçek bir dost ehlini kadrini kıymetini iyi bilmeli.
Tabi halk onu anlamadı, anlayamadı. Sordular zatı muhtereme: Sen Şems ile tanışmadan önce de büyük bir âlimdin, ne buldun Şems’te? Mevlana şöyle söyledi: “Ben Şems’i tanımadan önce acıktığımda bir kâse çorba içiyor, doyuyordum. Ama artık doymuyorum. Biliyorum ki dışarıda aç insanlar var. Üşüdüğümde üzerimi örtüyor, ısınıyordum. Ama artık ısınamıyorum, biliyorum ki dışarıda üşüyen insanlar var.”
Bilmek büyük erdem. Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu? Olmaz elbet. Ama bilgiden daha büyük olanı ise, yapmak. Aksiyon. Harekete geçirmeyen bilgi sırta yük. Avuntu. Kendimizi avutuyoruz. Vicdanımızı rahatlatıyoruz. Yapamadığımız her bir şey için hep bir bahanenin ardına sığınıyoruz. Ama emin olun bulduğumuz bahanemize kendimiz bile inanmıyoruz. Kendimizin bile inanmadığı bahanelerimiz vicdanlarımızı rahatlatmaya yetmiyor. Onun içindir ki hep sinik ve pısırığız. Hep bir mahcubiyet halindeyiz. Sesimiz gür çıkmıyor.
Bahanelerinin ardına sığınmayanın, doğru bildiklerini her ne şartlar altında olursa olsun yerine getirenin sesi gür çıkar. Asırlar geçse de “Toprakta gezen gölgesine, toprak çekilse de” sesi hiç kısılmaz. İşte Mehmet Akif. Gür sese en güzel örnek. Yıllar geçse de sesi hiç kesilmedi, kesilmeyecek. Çünkü o, hiçbir bahanenin arkasına sığınmadan doğru bildiklerini söyledi, sadece söylemedi, bütün bir hayatına tatbik etti. Bedel ödemekten korkmadı. Yeri geldi bedel ödedi. Hor görüldü, hakir görüldü ama doğru bildiklerinden asla şaşmadı. Yeri geldi hayal kırıklığına uğradı, kendisine yapılanlara üzüldü, ama bağırmadı, çağırmadı, isyan etmedi, içine attı, için için ağladı. Susmak isyan etmektir. En büyük tepki susmaktır. Susmakta bile bir aksiyon vardır. Susarak çok şey anlatırız, gün geldiğinde herkes anlar niye sustuğumuzu.