DAĞINIK – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL

Haykırınca sesi de duyulmaz olmuş insanın. Ne çığlığını koruyabiliyor ne de içindeki kurşunları sıkabiliyor. Çıplak kalmış bir nevi, bir hal çare kalmış. Bıkmış belli ki fakat sisi tam indirememiş gönlüne. Tabakları suluyor umut toprağıyla mesela. Kimi zaman terazisini kontrol ediyor. Susuz güllerin görüntüsüne de bakıyor aynadan. Öyle ki gerisi leyli lal olmuş aslında bunu da biliyor.
Terk edilişmiş hayatların ve zamanların efkarlı içmelerine dalar olmuş insan. Dürbünü puslu ki yarınını göremez olmuş. Ne içindeki fişekleri anlayabilmiş ne de uzaklardaki bakışları fark edebilmiş. Bilmediği dilleri öğrenirken şimdi bilmediği dilleri konuşuyor insan. Annesi ebedi dili, babası edebi dili, evlatları farazi dilleri konuşur olmuş insan. Kapanmaz yaralar içinde zalim şerbetleri, hain çevreleri, densiz suretleri besliyor insan. Öyle ki gerisi masal olmuş bunu da biliyor insan.
Ve su hale bak derken hallerin sebeplerini, yangınların yelerini, bir de ruhu çöpe dönen ölenleri unutur olmuş insan. Güneşi sıvıyor benzinle, yolları taşa çeviriyor bile isteye, dağları yok ediyor, suları kirletiyor, bir de özlemleri dahi katlediyor. Yine de uyuyormuş pamuk prenses, ve hala mecnun o dağların ardına ulaşmaya çalışıyormuş. Yorulmaz mı insan? İştahı bufalo gibi dolanıyor insan. Öyle ki gerisi karda yürürken iz de kalırmış bunu da biliyor insan.
Hu ve şuu çekiyormuş ötesi dağın tepedeki evleri. Etrafı önce bahçeymiş, sonra bağ derken şarap misali han olmuş insan. Sönmez olmuş buzu, yanmaz olmuş dumanı ve sonra başı kesile kesile tükenmiş yürüyen renkli kertenkeleler. Katlanıyormuş insan. Gidene gelene, kaçana göçene dayanıyormuş insan. Hal böyleyken vesile olsun inşallah gelmiş. Ve Her toplanış bir vesile ile evlenmiş. Sonra… İnsan bülbül misali her evde zafer kutluyor. Her odada ülke kurtarıyor ve en önemlisi bir bin etmiyor ki öylece herkes kapana kısıkmış vesile ile mutlu olup hayır ile konuşmaya devam ediyor.
Yine yeniden özetlemek gerekirse. Hayatın özet kağıdı bitmek üzere. Mürekkepler zaten sahtekar. Köşeler biatlık. Yan yok. Karşı yoksul. Deniz ötesi dağınık. Ormanlar bertaraf. Akşam sus. Gece azgın. Dün uyuşmuş. Bugün uyuşturulmuş. El madde. Dil yalan…