Yalnızlıkla doğum günü kutluyor insan. Yaslarını içten içe kan ağlayarak gömüyor içine. Dünyanın tabutunu ne olduğunu bilmediği bir silaha taşıtıyor. Avuçlarından akan isyan oluyor. Birike birike yarına adım atıyor. Elinden hiçbir şey gelmiyor. Bir tarafta vicdan, bir tarafta ekmek, bir tarafta ideoloji, bir tarafta evlatlar, bir tarafta yarınlar… Tüm bunların kuvvetli kavgasını içinde yapıyor insan.
Sözleri eskitmeden, ağlatmadan komşusunu, üzmeden aşkları ve sırt çevirmeden olanlara yaşamaya çalışıyor insan. Kendine yer bırakmıyor bazı sabahlar, öğlenleri korkuyla gidiyor ibadetine ki zaten unutalı çok oldu secdeyi. Toprak atıyor sevdiklerinin üstüne ama yüzünü gösteremiyor son demde. Şiirler desen bir o kadar uzak yeşile, maviye, şehre ya da geçmişe. Yavaş yavaş ölüyor insan. Şizofreniydi bir vakitler dünya. Öğrendiklerini; silaha, idama, zulme, köleliğe, işgale kullanıyordu en azından. Kurusıkı kaldı o vakitler. Çünkü bu vakitler ağır geçiyor boğazdan, tabaktan, kayıktan, ekmekten, şirketten, bilimden ya da ilimden… Yine de hisleriyle rüya görmeye devam ediyor insan.

Odalara sinen; dünleri, anıları, kavgaları, acıları, umutları, travmaları, kayıpları kırık kırık akıtıyor insan. Uğraşlarını, düşüp kaldırdıklarını, kaçtıklarını, içe içe idam ettiklerini özümsüyor insan. Hiç gidemediği yerlere gidemiyor. Yıkım olurdu ya hani onları dahi aklında tutamazken gözlerinden bile düşeceklerden tedirgin oluyor insan.

Kim uyutuyor insanı? Kim tüketiyor geleceği? Kim dürüst değil? Kim masal anlatıyor? Kim polemik içinde? Kim rezil ediyor erdemler? Kim sınırı çiziyor? Kim savaşıyor? Kim yok ediyor? Kim yaralanmış? Kim hüküm giymiş? Kim kaybolmuş? Kim kaçmış? Kim zirveye çıkmış?… Artık umursamıyor insan.

Çünkü kül oldu dünler. Gönülde bitti partizan inlemeler. Tükendi peşi sıra koşulan bedenler. Taşlandı ekranlarda söylenilen hikayeler. Vuruldu sahip olunan ahlaki ve tarihi hatta töresel dikteler.
Çünkü yaşamaktan değil annesini, babasını, evladını uzaktan, yas tutamadan utanarak gömmekten korkuyor insan. Çünkü evine ekmeği götüremiyor insan. Çünkü yenidünya düzenine alışamıyor insan. Çünkü çifte kağıtlardan usanır oldu insan.
Çünkü kendinden geçiyor insan… – MUSTAFA KEMAL EVREN ÇİĞİL-EĞİTİMCİ YAZAR