Artık seninle duramam, bu akşam çıkar, hesabım kalsın mahşere, elimi yıkar giderim… Gülünç ölümlere sahip olmayan herkes bu şarkıyı dinlemiştir. Ve bu şarkıyı dinleyenler en gizli mesleğimiz olan ölümlüğü daha iyi anlamıştır.

Fırtınam, felaketim hasretim, yetmiyor sevişmeler yetmiyor, şiddetin ne hoş, ne güzel şefkatin, sevdikçe sevesim geliyor, ölene kadar peşindeyim bırakmam. Levent Yüksel bu sözleri dile getirirken eminim ölümün şaka olmadığını, taksitli ölüm olmadığını, şehrin varoşlarının, kimliği belirsiz kurşunların ve dalgın hayatın varlığının boş olduğunu düşünmüştür.

Bana sorarsanız mevsimlerden Aytendeyiz, günlerden Aytenertesidir O’dur gün gün beni yaşatan, Onun kokusu sarmıştır sokakları, Onun gözleridir şafakta gördüğüm, akşam kızıllığında Onun dudakları. Ümit Yaşar Oğuzcan çok denedi ölmeyi, başaramadı. Onun ölüme olan aşkını oğlu yerine getirdi. Ölmek için birçok roman yazıldı ama platonik ölümün en güzelini bu esnada Ümit yazdı.

Bugün insanlar çinkodan, bakırdan, talaştan ya da plastikten sevgilere sahip. Kaypak, pezevenksi ya da şerefsizce kokulara sürüyor. Birçok ruh yabani, gözleri mutantsı, dilleri botoks, düşünceleri balon… Cüzdanları bozuk para dolu, aslında gönülleri bozuk makine gibi… Çoğu uçkur derdinde, küçücük varlıklarını toklaştırmak için uğraşıyorlar. Kimisi pahalı zevkler için kimisi ucuz bir sevişme için… Bekarların isterik arzuları, evlilerin azgınsı inlemeleri, aldalatanların kuytu ve gizli yerlerde serüvenleri, bir de insanları ayıklayamayan masum yüreklilerin önüne lahana yaprakları atan klonlanmış osuruk çocuklarının piçlikleri…

Bu çağda sevgileri ve aşkları ölüme mecbur etti!

Ahmet Kaya nasıl öldü? Tezer Özlü nasıl öldü? Uğur Mumcu nasıl Öldü? Efe Güray nasıl öldü? Müslüm Gürses nasıl öldü? Onlar sevgiyle, aşkla öldü… Taksit taksit ölmediler. Ölümleri taraf tutmadı. Mezarlarından başka yerleri olmadı. Kaba olmadılar hayata. Şehirlere doydular. Zarif düşündüler. Dünyayı yaralamadılar. Ham elma yemediler. Gece aldılar yanlarına ama yetecek kadar! Onlar insanca yaşayıp gönüllere merhem sürerek öldüler.

Ve derken! Sahnelere çıkanları seyrediyoruz; erkek sevgilisini karakola kadar kovalayan psikopat kadını, yurtdışından gelip gencecik kızı ve annesini öldürüp o leş bedenini yok eden takıntılıyı, onca sene dua edenini sırf kendisini ıslıkladı diye öldüren hain eşi, bacısına bir daha bacısına tecavüz edip öldüren bilmem ne evladını seyrediyoruz!

Ne eksik biliyor musunuz? Okumak… Şiir okumak, kitap okumak, sokakları okumak, şehirleri okumak, insanları okumak, ruhları okumak, gözleri okumak, şarkıları okumak…

Elimde imkan olsa sürekli ezan-ı kebir’ den sonra sevgiye, aşka, vicdana ve merhamete dair şiir yazar şiir okurum…

Daha kaç ölüm gelecek izleyelim.